حالا وارد سال های فوق العاده نوجوانی شدی. دیگه نه کودک محسوب میشی و نه بزرگسال. معلولیت ممکنه زندگی رو برات سخت کرده باشه چون جامعه برای افراد غیرمعلول درست شده. صرف نظر از موقعیت یا نحوه زندگی، میتونی کارهایی انجام بدی که زندگیت رو شادتر و معلولیت رو برات راحت تر کنن. من به عنوان کسی که نزدیک به ۳ سال پیش یک نوجوان معلول بوده تجربه هایی رو دارم. میخوام باهات روراست باشم: زمان های خوبی خواهی داشت، زمان های بد هم خواهی داشت. بنابراین واسه کسایی که معلول هستند و وارد دوران نوجوانی شدند توصیه هایی دارم:
برای مشاهده ادامه مطلب روی فلش زرد رنگ کلیک کنید
۱-از کمک خواستن خجالت نکش
من نمیگم اگه بیماری پنهان یا معلولیت داری نباید خودت رو به مردم نشون بدی. برعکس، تشویق میکنم به عنوان یه معلول بیرون بیای و بذاری مردم همونطور بشناسنت. این کار کمک گرفتن از مردم رو وقتی نیاز به کمک داری آسون تر خواهد کرد گاهی ممکنه انجام دادن کاری خیلی سخت و خطرناک باشه و باعث آسیب به جسمت بشه. یاد بگیر که نباید از کمک گرفتن شرمنده باشی و کمک گرفتن به این معنا نیس که تو نمیتونی موفق بشی یا ناتوان در به اتمام رسوندن کاری هستی.
اما قسمت بد و منفی هم وجود داره چون همه مردم مثل هم فکر نمی کنند. ممکنه از نظر بعضی ها یه “بچه ناتوان، بی فایده و بیچاره” یا “الهام بخش” باشی یا با دیدنت شکر سلامتی خودشون رو بکنن. بنابراین فکر نکن که همه چی رضایتمندانه یا خیلی خوب پیش بره. به هرحال هر موقع نیاز به کمک داشتی افراد زیادی هستن که میتونن بهت کمک کنن.
۲-وضعیت خودت رو بپذیر
این قسمت حتما سخت ترین قسمت معلولیت هست چون احساسات و عواطفت درگیر هستن. با این حال همیشه به بهبودی امیدوار باش ونهایت تلاشت رو بکن. اگر مدام به ناتوانی الانت توجه کنی افسرده میشی. باید وضعیت فعلی خودت و همینطور آینده احتمالیت رو بپذیری این کار باعث میشه تا روی بهبود سطح زندگیت متمرکز بشی نه اینکه ناراحت باشی که چرا بعضی کارها رو نمیتونم انجام بدم یا بد و ناجور انجام میدم.
پذیرش تنبلی نیس. پذیرش ینی قلبا و تمام و کمال قبول میکنی که وضعیتت همینه با این حال برای بهبودی تلاش کنی و امیدوار باشی. عدم پذیرش باعث میشه حتی نتونی کارهای عادی و معمولی رو هم انجام بدی.
۳-راجع به معلولیت خودت اطلاعات کسب کن
اطلاعات قدرتمنده. اگه راجع به ناتوانیت اطلاعات داشته باشی راحتتر میتونی باهاش زندگی کنی. از طریق اینترنت، مشاور، دکتر، مطالعه کتاب و.. میتونی اطلاعاتت رو زیاد کنی اگر هم به تازگی دچار معلولیت شدی با فیزیوتراپت راجع به انتظارات و مسائلی که داری صحبت کن.
مثلا آیا معلولیت موقتی هست یا دائمی؟ عوارض معمول داره یا ممکنه باعث بیماری ها یا معلولیتهای دیگه بشه؟ آیا درمان مداوم یا فیزیوتراپی برای مدیریت ناتوانی نیاز هست؟ و …
۴-خیلی به افراد بزرگسال متکی نباش.
تا جاییکه میتونی مسئول بیشتر مسائل خودت باش. در عین حال که از مشاور و دکتر و معلم و دیگران میتونی کمک بگیری باید یاد بگیری که خیلی به اون ها متکی نباشی. اگه صادق باشیم، که من هستم، گاهی رفتن پیش افراد بزرگسال بیش تر از اینکه کمک کننده باشه آسیب میزنه. چرا که معلم ها یا مشاورها فقط آموزش کوتاهی دیدن و دانش کمی در مورد معلولیت دارن و در واقع به اندازه خودت راجع به معلولیت نمیدونن، بنابراین بیشتر اوقات باید خودت مشکلاتت رو حل کنی.
مثلا اگه کسی در مدرسه اذیتت میکنه به جای اینکه به بزرگترها تکیه کنی تا کمکت کنن ویا اینکه به شدت ناامید بشی، مستقیما پیش ناظم مدرسه یا کسی که مسئول برخورد با این شرایط هست برو.
۵-روی حال و آینده تمرکز کن نه گذشته
اگه به تازگی به خاطر تصادف یا بیماری دچار معلولیت شدی، خیلی سخته که حال خودت رو با گذشته ات مقایسه نکنی. رها شدن از گذشته وقتی ممکنه که وضعیت الانت رو با تمام وجودت بپذیری. نیازی نیس گذشته ات رو فراموش کنی اما نباید با نا امیدی از وضعیت الان به گذشته نگاه کنی. چون این فرایند ممکنه تو رو افسرده بکنه و دچار مشکل دیگه ای بشی.
۶-وقتی مسخره ات میکنن…
اگه کسایی هستن که مسخره ات میکنن جوابی بهشون نده و آروم باش. بدون که با این کار فقط ارزش و اعتبار خودش رو از بین برده. با اون ها هم بحث نکن چون نمیتونی فکرشون رو تغییر بدی اما میتونی با عصبانی نشدن اون ها رو احمق نشون بدی.
تو بیشتر از دیگران به مهارت های در اجتماع بودن نیاز داری چون در موقعیت های مختلف باید رفتار مناسب رو داشته باشی. بهترین کار اینه که به جای عصبانیت و بی ادبی دربرابر اون ها قاطع باشی.
اگه معلمت حرفی میزنه که نباید بزنه یا کاری انجام میده که نباید انجام بده، هیچ جوابی بهش نده. احساساتت ممکنه باعث بشه حرفی بزنی که پشیمون بشی یا منظورت نباشه. مهم تر از اون اینه که ممکنه تقریبا برای هرچیزی که به این معلم ها میگی تو دردسر بیفتی و مشکلی واست پیش بیاد. در حالیکه معلم ها به خاطر حرف یا رفتارشون تنبیه نشن و بدون مجازات بمونن. ناعادلانه به نظر میاد چون هست! پس سعی کن همیشه بهترین رفتارت رو نشون بدی. به اون ها هیچ بهونه ای نده که بتونن علیه تو استفاده کنن.
و یا اینکه میتونی رفتارش رو گزارش کنی و یا شکایت کنی اما قبلش کمی فکر کن. ممکنه لازم باشه صبر کنی تا سال تموم شه و از اون موقعیت خارج شی و مطمئن شو که دیگه هیچوقت اونها رو نخواهی دید. اینطوری کم ترین صدمه رو خواهی دید.
۷-روی توانایی هات تمرکزکن
به جای فکر کردن به کارهایی که اگه معلول نبودی میتونستی انجام بدی روی توانایی هات و کارهایی که الان به خوبی میتونی انجام بدی تمرکز کن. این توانایی ها رو رشد بده. حتی بعضی از توانایی ها بعد از معلولیت در تو پیدا شدند و قبلا نداشتی. میتونی اون ها رو کشف کنی و گسترش بدی. کلاس هایی هستند که بهت کمک میکنن که توانایی ها و استعداد هایت رو کشف کنی و افزایش بدی. اون کلاس ها رو ثبت نام کن. بهرحال فقط روی نقاط مثبت خودت تمرکز کن. اگه توانایی داشته باشی نه تنها از پس کارهای خودت برمیای حتی میتونی کار هم پیدا کنی و درآمد داشته باشی.
۸-از خودت مراقبت کن
گاهی استراحت کن، اگه نیاز داری از ویلچر، عصا یا هر وسیله کمکی دیگه ای استفاده کن. همینطور اگه نیاز داری داروهاتو مصرف کن. ممکنه به نظرت جالب و باحال نباشه اما میدونی چی بدتره؟ اینکه فقط چون نمیخوای عجیب به نظر بیای راهی بیمارستان شی. اگه دکتر میگه دارو بخور یا از وسیله خاصی استفاده کن حتما دلیل منطقی داره.
به اندازه کافی بخواب، به اندازه کافی و کامل غذا بخور و زمانی رو برای انجام سرگرمی هایی که به سلامت ذهنت کمک میکنن در نظر بگیر و به بدنت توجه کن.
۹-منزوی نباش، بخشی از جامعه باش
ناتوانی خودت رو بهانه ای برای جداشدن از خودت، دوستان و خانواده و یا کارها و فعالیت های که دوس داشتی نکن. اینکار باعث افسردگی و مشکلات جدید تر میشه. از هر فرصتی که بهت داده میشه استفاده کن و از خونه بیرون برو. سرگرمی های جدید رو امتحان کن. با دوستانت بیرون برو. ممکنه ندونی اما انجمن ها و کلاس هایی برای معلولین وجود دارن که میتونی عضو اون ها بشی. من تعدادی دوست غیر معلول هم داشتم اما هیچ چیز مثل صحبت کردن در مورد مسائل مربوط به معلولیت با کسایی که واقعا درکش میکنن، نیست. صحبت کردن با اون ها کمکت میکنه تا به درگیری های احساسیت غلبه کنی هم چنین میتونن کمک کنن تا دکتر خوبی پیدا کنی.
وقتی دیگران متوجه معلولیت تو بشن ممکنه خیلی از دوستات رو از دست بدی اما کسانی که می مونن کسایی هستن که واقعا براشون مهم هستی و ارزشمند هستن. اونها رو محکم نگه دار و هرگز اجازه نده که از زندگیت برن.
۱۰-نگاهی به برنامه های حمایتی دولتی هم داشته باش.
مقابله و زندگی با معلولیت بدون حمایت کمی سخته. برنامه های دولتی و خیریه هایی هم وجود دارند که میتونن بهت کمک کنن. میتونی باهاشون تماس بگیری و راهنمایی بخوای. در صورت امکان خیریه هایی که متناسب با نوع معلولیت تو هستن رو پیدا کن.
