ﺻﺮﻳﺢ ﻳﻌﻨﻲ؛ ﺑﻲﭘﺮﺩﻩ، ﺑﺪﻭﻥ ﭘﻴﭽﺶ،ﺁﺷﻜﺎﺭ،ﺧﺎﻟﺺ،ﻧﺎﺏ.ﺑﻴﺸــﺘﺮ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥﻫــﺎ؛ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺣﺮﻑ دﻝﺷــﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎ ﺑﺰﺭگﺗﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻴــﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻨــﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﺰﺭ گﺗﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ نمیﻓﻬﻤﻨﺪ.
برای مشاهده ادامه مطلب روی فلش زرد کلیک کنید
چند راه برای رک گویی و صریح بودن
ﺍﺷﻜﺎﻝ ﻛﺎﺭﻛﺠﺎﺳﺖ؟
ﻣﺎ ﺗﻼﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺣﺮ ﻑﻫﺎﻱ ﻣــﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﻭ ﺑﺰﺭ گﺗﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﺻﻞ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ، ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﻭﺩﺭﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻳﺎ ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺠﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ، ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎ ﻱﻣﺎﻥ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﺸﻲ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﻣ ﻲﺑﺮﻳﻢ. ﺗــﺎﺯﻩ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﻧﺘﻈــﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﺰﺭ گﺗﺮﻫــﺎ )ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ، ﻣﻌﻠﻢﻫﺎ، ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ…( ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﻛﻤﻰ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺑﺪﻫﻴﺪ؛ ﺍﮔﺮ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻳﺪ ﻩﺑﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﻧﺎﻗﺺ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ ﭼﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ؟
چند راه برای رک گویی و صریح بودن
ﭼﻨـﺪ ﭘﻴﺸــﻨﻬﺎﺩ ﺳــﺎﺩﻩ
ﺑﺎﺍﺩﺏ ﺑﺎﺷﻴﺪ
ﺍﮔــﺮ ﺍﺩﺏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺤﺒﺖ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﺗﺎﻥ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ، ﻣ ﻲﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻣﻨﻈﻮﺭﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﻛﻼﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻳﻦﻃﻮﺭﻯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺕ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣ ﻲﺩﻫﻨﺪ.
ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺍﺩﺏ ﻳﻌﻨﻰ:
-ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺑﺎ ﺑﺰﺭ گﺗﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺁ ﻥﻫﺎ ﺯﻝ ﻧﺰﻧﻴﺪ.
-ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮ ﻑﺯﺩﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ.
– ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻴﺪ.
-ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺍﺿﺎﻓﻰ ﻧﻜﻨﻴﺪ! ﻻﺯﻡ ﻧﻴﺴــﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻄﻠﺐ ﺍﺯ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﺪ.
ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻛﻨﻴﺪ
ﺑﻪ ﺧــﻮﺩ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴــﺪ ﻣﮕﺮ ﺣــﺮ ﻑﺯﺩﻥ ﻫــﻢ ﺗﻤﺮﻳﻦ ًﺣﺘﻤــﺎ ﻣ ﻲﺧﻮﺍﻫﺪ؟ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ؛ ﺧﻮﺏ ﺣﺮ ﻑﺯﺩﻥ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ، ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻓﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺏ ﺣﺮﻑ ﻣ ﻲﺯﻧﻨﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷــﻮﻳﺪ ﺁ ﻥﻫﺎ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ؛ ﻣﺜﻼ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺟﺎﻱ ﺧﻠﻮﺕ ﺭﻭﺑ ﻪﺭﻭﻱ ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺎﻳﺴــﺘﻴﺪ ﻭ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺣﺮ ﻑﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻛﻨﻴﺪ، ﻳﺎ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﻳ ﻚﺑﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﻫﻴﺪ.
ﺳﺎﺩﻩ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ
ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺑ ﻲﻫﺎﻱ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻲ ، ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻣ ﻲﻛﻨﻴﺪ. ﻣﺜﻞ ﻛﺎﺭﻛﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﺭﺍﻳﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍ، ﻛﺎﺭ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣ ﻲﺭﺳﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻲ ﻣ ﻲﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. ﻻﺯﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻗﻠﻤﺒﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﺪ، ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻛﻨﻴﺪ ﺳﺎﺩﻩ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻨﻈﻮﺭﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ.
ﺍﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺍﻭﻝ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ
ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲ ﺷــﻮ ﺩ ﻧﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﻣﻨﻈﻮﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻴﻢ، ﻣﺨﻠﻮ ﻁﺷــﺪﻥ ﺣﺮﻑ ﺍﺻﻠﻲ ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺍﺿﺎﻓﻲ ﺍﺳــﺖ ؛ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺜﺎﻝ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻩﻱ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻱ ﻳﻚ ﺩﻭﺳــﺖ ﺍﺯ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺧــﻮﺩ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ، ﺍﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭ ﺱﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻳﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻛﺎﺭ ﻋﻤﻠﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻫ ﻢﻛﻼﺳﻲ ﻫﺎﻳﻢ ﺑﺎﺷﻢ ، ﺳﺆﺍﻝ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ:
– ﺍﺳﻢ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟
– ﺧﺎﻧ ﻪﺷﺎﻥ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟
– ﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﻋﻤﻠﻰ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟
– ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﺮ ﻣ ﻰﮔﺮﺩﻯ؟ …
ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﺆﺍ ﻝﻫﺎﻯ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻣ ﻲﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻱ ﻓﻼﻥ ﺩﻭﺳــﺖ ﻭ ﻫ ﻢﻛﻼﺳﻲ ﺑــﺮﻭﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺑــﺎﺭ ﻩﻯ ﻓﻼﻥ ﺩﺭﺱ ﻛﺎﺭ ﻋﻤﻠــﻰ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺗﺎ ﻓﻼﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮﻝ ﻣﻰ ﻛﺸﺪ )ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﺁ ﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ( ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﺳﺮﺩﺭﮔﻢ میﺷﻮﻧﺪ. ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣ ﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻰ، ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺻﺮﻳﺢ ﻧﺒﻮﺩﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ.
