وقتی سرگرم بازی هستی، متوجه گذشت زمان نمی شوی. ساعت ها چشم به صفحه تلویزیون می دوزی و دیگر هیچ چیز برایت مهم نیست.
احساس می کنی پشت دستگاه بازی کامپیوتری ات هیچ وقت خسته نمی شوی. همیشه مسابقه ای نیمه کاره یا یک مرحله تا پیروزی در مبارزه باقی مانده است. مشکل این است که تا حدودی مثل معتادها نمی توانی از آن دل بکنی.
با خودت قرار می گذاری یک ربع ساعت بازی کنی و بعد سر درس و مشق ات بروی. ولی سه ساعت بعد کتاب ریاضیاتت هم چنان منتظر است تا بازش کنی. البته خودت هم این را به خوبی احساس می کنی. چون وقتی می بینی تمام بعدازظهر را به بازی گذرانده ای و هیچ کاری نکرده ای، چندان راضی و خوشحال نمی شوی.
حالا نوبت توست.
برای مشاهده ادامه مطلب روی فلش زرد کلیک کنید
نکته ۱
ابتدا سعی کن وقت بازی خود را به یک ساعت در روز محدود کنی. حتی سعی کن تعطیلات آخر هفته را به دید و بازدید بگذرانی و به هیچ وجه سراغ دستگاه بازی نروی تا متوجه شوی بدون این بازی ها هم می شود روز را به خوبی پشت سر گذاشت.
نکته ۲
چطور است به جای بازی فوتبال روی صفحه نمایشگر، در یک باشگاه ورزشی ثبت نام کنی و به بازی واقعی بپردازی؟ خیلی خوب است انسان با ورزشکاران واقعی آشنا شود که شاید در آینده دوستان واقعی او شوند.
نکته ۳
به جای اینکه تنها بازی کنی، با دوستانت بازی کن. با آدم ها مسابقه دادن بهتر از به جان هم انداختن نقاشی های متحرک است.
نکته۴
خجالتی هستی؟ بهتر می بینی که پشت دستگاه بازی ات پنهان شوی تا با دیگران روبه رو شوی؟ از این دستگاه برای آشنا شدن با دنیا استفاده کن. اگر دستگاهت آخرین مدل است و از جنگ ستارگان دیگر خسته شده ای، همکلاسی هایت را دعوت کن با هم بازی کنید.
نکته ۵
حتی وقتی هم که حوصله نداری، نمی توانی از بازی دست برداری؟ پس باید به تو کمک کرد درست مثل یک بزرگتر که برای ترک سیگار احتیاج به دکتر دارد. این مشکل را با پدر و مادرت در میان بگذار، چون به تنهایی برای خود محدودیت گذاشتن، سخت است. از آنها کمک بگیر.
قانون طلایی
خودت را پشت صفحه ی نمایشگر حبس نکن.
منبع: چطور باید با این بدن زنده بمانم؟ نویسنده: ماری برترا مترجم:محمود بهفروزی
